 |
| σημερα τα λιπάσματα |
Δραπετσώνα 2015
Το καφενεδάκι παλιό , εκεί κοντά στα απομεινάρια που άφησε η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Μητσοτάκη το 92 , τότε που ξεπούλαγε κάθε τι που αφορούσε την παραγωγική δύναμη του τόπου , στο παλιό εργοστάσιο των λιπασμάτων....Οι τοίχοι του μαζί και η μουριά στην αυλή πόσες φορές είχαν ακούσει τα βάσανα η τα γέλια , τα χωρατά και τα πειράγματα από τους σχολασμένους εργάτες της βάρδιας , που σταμάταγαν να ξεπλύνουν τον φλογισμένο απ την σκόνη του εργοστασίου ,λαιμό τους ,με ένα ποτήρι μπύρα και να ρίξουν βάλσαμο στην αναμμένη απ την αδικία των αστών ψυχή τους , μ ένα ποτήρι ούζο.....
Εκεί , έκανα πιο νέος , ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις , ζωντανές , καθάριες , εργατικές.....
Απ αυτές τις κουβέντες που βγαίνουν μόνο στις φτωχογειτονιές , με τους εργάτες και σου γιομίζουν την ψυχή και σου μερεύουν τις σκέψεις βάζοντάς τες σε ταξική τροχιά.....
Τα χρόνια πέρασαν .....η παρακμή και η διάλυση του εργοστασίου , είχε το αντίκτυπό της στο καφενείο.....Οι πελάτες λιγόστεψαν και η μουριά έβλεπε κάθε μέρα όλο και λιγότερους...από πολλούς ξεχάστηκε...
Ο δρόμος , θες από τύχη , θες από νοσταλγία , θες γιατί χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου,μ έβγαλε στο παλιό καφενεδάκι.....
Πέντε έξη άνθρωποι όλοι κι όλοι καθισμένοι στα τραπεζάκια , στον ίσκιο της μουριάς , να κουτσοπίνουν μπύρα και ούζο.....Κοντοστάθηκα έκπληκτος: «αντέχει ακόμα, σκέφτηκα ,κόντρα στο πείσμα και τα τερτίπια των καιρών»
Έψαξα την τσέπη , βεβαιώθηκα ότι το πεντάευρο μαζί με τα ψιλά ήταν στην θέση τους , έριξα μια ματιά στα τσιγάρα ....."μια χαρά ,είπα μέσα μου, φτάνουν και περισσεύουν για να πιω μια μπύρα....."
Η μπύρα ήρθε και πίνοντας έμεινα να παρακολουθώ την κουβέντα της παρέας.....
Ο γέροντας που μίλαγε , γνωστός φυσιογνωμικά , σκαμμένος απ το μεροκάματο και της ζωής τον αγώνα , έβγαζε απ τα κατάβαθα της ψυχής του πίκρες και μνήμες απ τα γεννοφάσκια του…..
Αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν απλές λέξεις στην σειρά να χουν μέσα τους τόση κρυμμένη πίκρα , τόσο πόνο προδοσίας και τόσες μαζεμένες αλήθειες;
Για επιβεβαίωση αυτών που έλεγε , έφτανε απ τα αυτιά μέχρι τα τρίσβαθα της καρδιάς η φωνή του Μητροπάνου, κάπου από τα μέσα του μαγαζιού :«…. πίκρα της μάνας μας το γάλα ,πικρά τα χρόνια μας τα υγρά …..τα εργοστάσια μεγάλα τα μεροκάματα μικρά» .
-Και λοιπόν;;;;; Γιατί ρε μάγκες πρώτη φορά τα αφεντικά βρήκαν τσιράκια για να κάμουν το θέλημά τους;;;;
- Μα , μωρέ , -του ανταπαντάει ένας– είπαν πως είναι αριστεροί και πως θα σκίζαν τα μνημόνια , πως θα βλέπαμε άσπρη μέρα…..
-Ρε , αριστεροί είναι αυτοί που δεν δουλεύουν το δεξί χέρι και πόδι ….μονολογεί ο γέροντας…. και κοιτάζοντας τον άλλον κατάματα συνεχίζει: κομμουνιστές ήταν ;;;;αμ δεν ήταν….