Δεν ειναι μερα γιορτής ,
Ειναι μέρα φόρου τιμής .
Η πρώτη Μαΐου γιορτάζεται σαν η μέρα των εργατών. Είναι η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου.
Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας εργασία 8 ωρών και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο άνθρωπος που πρόβαλε οργανωμένα το αίτημα για οκτάωρο ήταν ο Ρόμπερτ Όουεν, Ουαλός σοσιαλιστής.
Στην Ελλάδα περα απο την καθαρα εργατική της σημασία , 2 συμβάντα εχουν σημαδέψει αυτήν την ημερομηνία τα οποία δυστυχώς τείνουμε να ξεχάσουμε...
Οι παλιοί σίγουρα θυμούνται...
Οι περισσότεροι σημερινοί ομως νέοι κινδυνεύουν να ξεχάσουν αυτα τα γεγονότα, μιας και η σύγχρονη σχολική παιδεία λίγες αναφορές κανει σ αυτα τα 2 γεγονότα.
Την 1η Μαϊου 1944 και την 1η Μαϊου 1976
Εκείνη την Πρωτομαγία του 1944 λιγο μετα τις 10 το πρωί 200 Έλληνες πατριώτες, θα ποτίσουν με το αίμα τους το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ήταν κρατούμενοι στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, οι περισσότεροι εξόριστοι, Ακροναυπλιώτες και Αναφιώτες.
Η εκτέλεσή τους έγινε σε αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και 3 συνοδών του σε μάχη με τους αντάρτες στους Μολάους, λίγες μέρες νωρίτερα.
Ανάμεσά τους κι ο Ναπολέων Σουκατζίδης, διερμηνέας των Γερμανών. Όταν ακούστηκε το όνομά του ο Γερμανός Διοικητής του λέει "όχι, όχι, εσύ Ναπολέων" (για τις ανάγκες της υπηρεσίας). Κι εκείνος απάντησε σαν ήρωας "Δέχομαι τη ζωή... μόνο αν η θέση μου μείνει κενή". Ο Γερμανός δεν δεχτηκε και ο Ναπολέων πήρε το δρόμο προς το θάνατο έγινε σύμβλο αγώνα και θυσίας.
Είκοσι - είκοσι στέκονται ορθοί στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Τα πτώματα φορτώνονται στα γερμανικά καμιόνια και κοκκινίζουν οι δρόμοι της Καισαριανής από το αίμα των παλικαριών. Οι γυναίκες ραίνουν με λουλούδια τους αιματοβαμμένους δρόμους και με το μπαμπάκι φέρνουν το αίμα στα εικονίσματα.
Λίγο πριν αντικρίσουν, όμως, το εκτελεστικό απόσπασμα, κατάφεραν να γράψουν μερικές λέξεις στα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα.
Λέξεις γεμάτες ανθρωπιά, πόθο για τη ζωή, λέξεις γεμάτες ιδανικά.
- «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές», έγραψε ο Μήτσος Ρεμπούτσικας.
- Ο Κώστας Τσίρκας με ξεχωριστό τρόπο σημείωσε: «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Ολοι πάμε στη μάχη».
Εκείνη η Πρωτομαγιά ειναι ανεξίτηλα σφραγισμένη απο το τραγικό γεγονός του θανάτου ενος αλλου μεγάλου αγωνιστή της Ελευθερίας του Αλέκου Παναγούλη.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης έμεινε στην ιστορία για την απόπειρά του, την 13η Αυγούστου του 1968, να εκτελέσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Αλλά η απόπειρα απέτυχε και ο Παναγούλης συνελήφθη και καταδικάσθηκε δις εις θάνατον. Οι αντιδράσεις όμως της κοινής γνώμης τόσο στην Ευρώπη όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο εμπόδισαν τελικά την εκτέλεση της ποινής.
Η Ιστορία όμως δεν του επεφύλαξε αυτήν την τιμή, να πεθάνει δηλαδή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα των τυράννων όπως ο ιδιος ειχε ζητήσει στην απολογία του στο στρατοδικείο..
Η δολοφονία του, παρουσιάστηκε ως αυτοκινητιστικό δυστύχημα....
Ετσι για να μην λησμονούμε και για να μην εορτάζουμε την Πρωτομαγιά μόνο σαν ημέρα εργατικής διεκδίκησης και εορτής των ανθέων...
Ειναι και μια μερα φόρου τιμής στους αγωνιστές αυτου του τόπου